Op Maandag 6 januari is Adriaan samen met 3 anderen vertrokken met de Blue Bay, een Batavia 36 (kunststof zeiljacht) om over 2 maanden te arriveren in Curaçao. Een spannende tocht, waarover ik jullie hier op de hoogte zal houden op basis van de mail- en sms verslagen die ik van Adriaan en Maria krijg. Veel leesplezier! PS: foto’s staan helemaal aan het einde van dit verslag (klik hier).
Het is inmiddels een enorm verhaal geworden! Om direct naar het Laatste Nieuws te gaan: klik hier.
Update: er zijn eindelijk nieuwe foto’s! Omdat het er een heleboel zijn, heb ik ze op de fotopagina gezet. Het mapje heet “Blue Bay”.
En op 17 feb heb ik nog eens een hele serie nieuwe foto’s op de fotopagina gezet. Veel plezier!
Dag 1. 6/1/2013 Zondag. Vertrek Monnickendam.
Dag 2. 7/1/2013 Maandag. Dagje IJmuiden. Pomp (wc) repareren en andere noodzakelijkheden.
Dag 3. 8/1/2013 Dinsdag. Vertrek IJmuiden.
Dag 5. 10/1/2013 Donderdag. SMS: ‘Varen nu langs Dover. Het gaat allemaal voorspoedig en het is leuk. Net de Noorse tocht, maar alles eigen hand. En alles op de zeilen.’
Dag 7. 12/1/2013 Zaterdag. SMS: ‘Hallo. Hier Frankrijk. We zijn in Bretagne, Lezardrieux. De eerste aanlegplek sinds IJmuiden. Dus veel wachten gedraaid en vier dagen dag en nacht gevaren. Vandaag veel dolfijnen gezien. Maandag verder, afhankelijk van het weer.’
(De twee vrouwen lagen zwaar zeeziek te kooi, dus Steven en Adriaan hebben veel wachten gelopen. Steven had het koud)
Sophie, dag 7: De Blue Bay krijgt behoorlijk op haar donder maar de wind krijgt ons er niet onder! We zijn in Lezardrieux, een noodhaven, en dus voor het eerst in staat om te schrijven.Hoe we hier kwamen: Dinsdag voeren we het zeegat uit te IJmuiden, na 2 uur was voor Selma en mij de lol er vanaf en hingen we overboord onze magen te legen. De douane die aan boord kwam voelde geen medelijden en liet mij in het vooronder mijn paspoort zoeken… De komende twee dagen zag ik enkel de binnenkant van mijn oogleden en de binnenkant van de emmer met een plasje gal erin. Bijna was ik in Scheveningen van boord gerend en nooit meer teruggekomen, maar gelukkig hoefden wij Scheveningen toch niet aan te doen omdat de motorproblemen, die weliswaar de hele nacht duurde en ervoor zorgde dat wij ons in de verboden positie van de motor-niet-op-standby in het verkeersscheidingsstelsel [de snelweg] tussen Nederland en Engeland bevonden, werden veroorzaakt door ons eigen anker, welke niet zeevast bleek te zitten.Donderdag voelde ik mij weer redelijk en zagen wij prachtige 100 meter hoge kliffen bij Beachy Head en was Adriaan in staat onze eerste warme maaltijd op zee te bereiden. Tijdens mijn wacht van die nacht was het helder en leerde ik van de schipper nieuwe sterrenbeelden kennen zoals Taurus, de stier, wiens kop op een omgevallen kerstboompje lijkt met “Aldebaran”, een oranjerode ster, als oog.
Hoe vredig deze nacht, hoe wreed de nacht erop, met een windsnelheid van 37 knopen (8 Bft) en golven van 4 à 5 meter hoog. Dit maakte ik overigens droog en veilig maar met vrije vallen van twee meter vanuit mijn kooi mee. Toch ontwikkelde ik die nacht zeebenen, want toen ik rond 8 uur s ochtends weer aan dek durfde te komen, had ik de grootste lol op de nog steeds reusachtige duinen van golven. Toen werd het voor Adriaan, onze 66-jarige stuurman voor het eerst in 24 uur eens tijd om te kooi te gaan om er vervolgens 2 uur later alweer aan dek te komen waar wij gekleed als eskimo’s zaten te kleumen en hij slechts gekleed in thermo ondergoed riep: ‘Goh, wat heb ik heeeerlijk geslapen, wat voor wind staat er, oh een zuidwestertje, laat ik eens even lekker koffie gaan zetten!’ Dat lukt toch niet zo goed te midden van de 4 meter hoge golven, maar de stemming was opperbest en zo stevende zij – Selma in het te grote pak van de schipper, de schipper in het strakke pakkie van Selma – op onze noodhaven af.Ondertussen genoten wij van vele regenbogen en nog meer dolfijnen! De dolfijnen dartelden met zijn negenen om de boot, gaven kopjes aan de boeg en sprongen in trio’s synchroon uit het water!! En toen riep ik voor de eerste echte keer in mijn leven: Land in zicht.
In Lezardrieux nam ik een zalige koude douche en deed ik weer eens een schone onderbroek en schone sokken aan. Voor het eerst in 5 dagen sliepen wij weer eens met Zijn vieren tegelijk. En hoe…
Dag 10. 15/1-2013 Dinsdag. SMS: ‘Wij zijn nu in Aber-Benoit. Afnemende wind gehad van Bft. 7 tot 0. Liggen aan de mooring op de rivier. Mooie omgeving. Alles gaat goed. Morgen naar Camaret. Daar gaan we goed weer afwachten voor de Golf van Biskaje.
Dag 11. 16/1/2013 Woensdag. SMS: ‘Wij zijn nu in Camaret. Een mooie tocht met ZO-wind, 6 tot 4 Beaufort. Morgen misschien nar Douarnenez. Verder gaan we daar goed weer afwachten voor de oversteek naar Spanje. Ik ben nauwelijks zeeziek geweest en mijn nieuwe overlevingspak is fantastisch. Geen kou gevoeld.’
Dag 12. 17/1/2013 Donderdag. SMS: ’Zijn zojuist in Douarnenez gearriveerd (zie verder naar onderen voor het kaartje). Met ZO 5 tnt 7 Bft. Onze Blue Bay kan 7 Bft. gemakkelijk hebben. We hebben onder Engeland ook al eens 8 Bft. gehad.’
Dag 13. 18/1/2012. Vrijdag. Mail Adriaan:
Hallo iedereen,
Voor wie nog niets van mijn tocht naar de Cariben heeft gehoord. Hier alvast een indruk van wat we de afgelopen weken hebben meegemaakt. Voor degenen die al wel op de hoogte waren hier heb je alles nog eens op een rijtje van wat ik per sms aan Maria heb doorgegeven.
Dan nu even alvast wat meer detail.We liggen nu in Douarnenez te wachten op goed weer om de Golf van Biskaje over te steken. Dat gaat waarschijnlijk dinsdag worden diverse winden (niet ZW) 3 à 4 Bft wordt dan verwacht.
Dournenez is een plaats met veel houten scheepsbouw en het is dus genieten voor Steven en mij. Steven is de schipper en tevens houten schepen-bouwer.
Onze tocht ving aan op zondag 6 januari. Met mooi zonnig weer zijn we naar IJmuiden gevaren. Daar hebben we nog 2 dagen allerlei dingen die nog niet in orde waren aan de schuit geklaard. Zoals de WC die niet werkte, de bilge-pomp vervangen (was stuk).Het reddingvlot definitief gemonteerd, een val vervangen en weet ik al niet meer. Ook nog wat electronica gemonteerd.
Dinsdag om 14 uur door de sluis van IJmuiden Op naar Dover. Iedereen, behalve ik, was flink zeeziek. Een klap tegen het schip, het was al donker, deed ons denken dat we ergens tegenaan voeren. Een stuk hout of zoiets. We zeilden met de motor bij en die hield er ineens mee op. En er bonkte ook iets tegen het schip. We dachten aan een wrijfhout met een stuk touw eraan. Bij dag bedachten we om Scheveningen aan te doen om te kijken wat er aan hand was, desnoods met een duiker. We hadden al scenario’s bedacht hoe we zonder motor op zeil Scheveningen zouden binnen zeilen. Maar het oog van de schipper viel op de ankerketting en hij zag dat het anker uitgevierd was. Het anker bonkte af en toe onder het schip. De ankerborging van deze Bavaria 36 is leuk voor op het binnenwater, maar op zee moet er echt een borgtouwtje aan te pas komen. Nadat we dat aangebracht hadden wendden we onze steven naar de Noorhinderboei, dat is bij de Rotterdamse Eurogeul, waar je niet zo maar overal mag varen in verband met de shippinglanes. Dat zijn de snelwegen voor de grote zeeschepen.
Volgende ochtend bij het ochtendgloren passeerden we Dover. In de avond bij Beachy Head. En maar wachtjes draaien van steeds vier uur bij redelijk goed weer en intussen lopende windjes. Goede sfeer aan boord. We zijn een fantastisch team.
Maar de volgende avond, na het passeren van Wight werd het andere koek. Windkracht 7, 8 en misschien nog wel een beetje meer, met dikke golven, regen, veel buiswater en aan de wind kruisend hadden Steven en ik Chinese wacht. Dat één keer op en niet meer af tot je er bent. De hele nacht doorgehaald tot we ’s morgens met golven van wel 4 tot 5 meter met wat rustiger wind naar Lezardrieux konden koersen, waar we aan het eind van de dag aankwamen. Vanwege de rust die wij nodig hadden zijn we daar 2 nachtjes gebleven.
Na Lezardrieux naar L’ Aber-Benoit, Roscoff, Cameret en Dournenez. Gisteren prachtig gezeild met Bft 7 op vlak water in de baai van Dounenez. Zo’n Bavaria is dan wel niet echt heel mooi van uiterlijk, maar zee houden kan je er wel mee. Het rolsysteem voor fok en grootzeil is reuze handig bij die steeds wisselende windsterktes. Je kan voor het reven alles vanuit de kuip bedienen en hoeft dus niet naar het voordek tijdens het zeilen.
We doen hier nu gewoon een weekje Bretagne en dat is heel leuk in deze tijd van het jaar zo zonder toeristen. Dat gaat verderop wel anders worden in die warme streken waar we heen gaan, denk ik. We zijn hier echt het enige zeilschip op zee trouwens.
Over de uitrusting: mijn Biardo overlevingspak is een soort tweede huis voor mij. Ik heb het nog geen moment koud gehad en ook de lifeline en het nieuwe reddingvest geven mij een veilig gevoel.
Ook de snowboots zijn een welkome afwisseling op mijn werkschoenen die ik draag als we op zee zijn. De Action impregneer spuitbus heeft bij mijn schoeisel voor de finishing touch gezorgd voor de waterdichtheid.
Tot zover;
Met nautische groet van Adriaan, ook namens de rest van de bemanning
En dit schreef Sophie op vrijdag 18/1/2013.
Dag 13: Vuurtorens en taarten: Afgelopen week verliep een stuk rustiger dan de week ervoor, al ligt dat niet bepaald aan de wind: windkracht 7 heeft nog steeds de leiding; hij blies ons van haven naar haven en liet ons de prachtige Bretonse kust met haar rotsen en duizend-en-een vuurtorens zien. De storm lieten wij aan de nachten over, die gierde om onze boot wanneer wij veilig te kooi in achtereenvolgens de volgende havens lagen. Ten eerste dus Lezardrieux waar we twee nachten lagen en overdag een schip met motorproblemen, vastgelijnd aan een ander schip, hielpen aanleggen (lees: een lijntje aanpakten). Prachtig hoe Adriaan hen in het Nederlands vertelt dat ze nog wel even een springetje moeten leggen en dat de landvast achter wat strakker moet. Maar de bemanning dacht blijkbaar dat we hele aardige dingen tegen ze zeiden en liet ons binnen in hun schip en drukte ons een biertje in de hand. Hun verhaal: Met zijn drieën (vader, vriend, zoon) waren ze een weekendje naar de kanaaleilanden geweest – met zijn drieën dus op twee zeilschepen van 40 foot en zo’n 3 ton per stuk. Ons speelgoedbootje vonden zij wel grappig. Nou ja, wij krijgen tenminste niet onze fok in de schroef, zoals rijkeluiszoon alleen aan boord dus wel was overkomen.
Dinsdagochtend verlieten wij in het donker Lezardrieux, voeren we bijna tegen een rots op door het slechte zicht, een niet werkende Inavics (ons navigatiesysteem op de Ipad), de ingewikkelde baai en de stroming. Maar onze ervaren schipper Steven vaart heus niet echt tegen een rots op. Vervolgens was de Blue Bay windkracht 7 en vier meter hoge golven inmiddels wel gewend, en mijn maag ook (joehoeoeoe ik heb zeebenen), dus het werd voor ons een ontspannen dagtochtje naar Aberbenoit, waar we die nacht in de baai aan de Mooring sliepen, maar het leek wel of we op open zee lagen, zo erg klotsten we heen en weer in onze kooien en zo hard gierde de wind om de boot.
Zo ging het dus nog een paar dagen door en deden wij nog Roskoff en Camaret aan (helaas hadden ze daar geen douches). In Camaret kregen we visite van de Franse douane en (evenals de Nederlandse) begonnen ze pas na een kwartier verhoren te begrijpen wat een Nederlandse Bavaria 36 in godsnaam in januari bij Brest in de buurt doet: Daar waar er in Januari gemiddeld 16 dagen per maand een windkracht 7 of meer waait…
Al zeilende vermaken wij ons prima: we leren Spaans uit boeken en van elkaar (zelfs Adriaan komt er nu niet meer onderuit), vertellen elkaar sterke verhalen en moppen (de enige die we kennen over de zee: er zwemt een hooiberg op zee, komt ie een haai tegen, zegt de hooiberg: haaai. Zegt de haai: hoooi) en lachen ons stuk om stuurman Adriaan die hier met al zijn geuren een territorium uitzet. De details hierover zullen we de lezer besparen…
Nu liggen we dus verwaaid in Douarnenez te wachten tot het weer zo goed is dat we de golf van Biskaje kunnen oversteken en vermaken ons ondertussen met het eten van crêpes, het maken van hutspot – we hebben nog 4 kilo wortels die snel op moeten, we hebben ook al een komkommerperiode en een sinaasappelgolf gehad – met het repareren van de motor. Deze liet het afweten doordat er lucht inzit omdat de golven ons af en toe flink optillen en even verderop weer neersmijten.En… met het eten van taart! Vandaag is schipper Steven jarig en bakte ik voor het eerst taart op een boot: een chocolade taart met stukjes vloeibare chocola erin… Stukkie Taart On Sea!
19 januari, Adriaan: De weerberichten overziend vertrekken we dinsdagochtend. Op deze manier zijn wij voor de volgende depressies die we vrijdag verwachten de Golf van Biskaje over en bij Noord Spanje. Hopelijk is het daar wat warmer dan hier. Wij kunnen ons goed voorstellen dat het in Nederland ook koud is, net als hier. Met de oostenwind Bft 4 van vandaag is het maar een dun windje. Dadelijk weer naar de creperie Nadine, een schat van een vrouw, waar we inmiddels stamgasten zijn. Verder gaan we nog een lijst van 10 dingen afwerken, zoals spatzeiltjes repareren,de karren van de fokkeschoot vqn klaplopers voorzien, de fok eens flink strak zetten in de hijs, de neringlijn (reguleerlijn) van de (rol)fok beter gangbar maken, zeildoek kopen, de buiskap repareren en een Bretonse alpinopet kopen die in Noord Spanje ook goed zal staan. Tot de volgende keer!
Dag 14. 19/01/2013. Zaterdag.SMS: Steven is vandaag jarig en dat vieren wij met taart van Sophie.
Dag 15. 20/01/2013. Zondag. SMS: Het is hier fantastisch weer, zonnig en windstil. Genieten. Gaan dinsdagochtend verder om de Golf van Biskaje over te steken.
Dag 16. 21/01/2013. Maandag. SMS: We liggen nu nog een dagje verwaaid. Morgen is het goed weer om te vertrekken. Noordenwind mee de komende drie dagen. De ocertocht gaat ongeveer drie dagen duren. Het is 360 mijl en als het mee zit doen we er 150 per dag. Morgenochtend varen we af.
Dag 17. 22/01/2013. Dinsdag. SMS: We hebben de baai van Douarnenez achter ons gelaten en varen nu op de Golf van Biskaje met een windje NW 4. Met een heerlijk zonnetje.
Dag 20. 23/01/2013. Vrijdag. SMS 1: We zijn de Golf van Biskaje voor een groot deel overgestoken. Gisteren mooi weer met een zonnetje. Wind NW3. Eergisteren niet. Toen veel regen en harde wind tot 8, 9 en heel even 10 zelfs. Het gaat hier uitstekend. Om 0.00 uur land in zicht. Spanje! Op naar La Coruna. Hier hopen we vanochtend aan te komen. SMS 2: Nog een paar uurtjes. Dan tracteren we ons op uit eten. SMS 3 (inmiddels bijna avond): We zijn er. In zonnig Spanje. Alleen … het regent hier.
Dag 21. 24/01/2013. Zaterdag.
Mail: Vandaag weer internet in La Coruna, we blijven hier een dagje liggen om weekend te vieren en de stad te bekijken. Het is een heel mooie oude vestingstad met veel middeleeuwse gebouwen. Waarschijnlijk gaan we morgen weer verder naar het zuiden. Het begint al een beetje warmer te worden en langer licht.
Mail: We zijn dinsdag om 9.00 uur vertrokken uit Douarnenez met goede wind en goed weer. Om 14 uur waren we de baai uit en gingen we de Golf van Biskaje in in ZW richting met goede NW wind. Dat hebben we de hele tijd eigenlijk gehad. Dinsdag nacht was een goede nacht. We hebben wachten gedraaid van 4 uur op en 4 uur af. Dus 4 uur wacht aan dek en 4 uur wacht te kooi. Overdag ook gewoon te kooi om voldoende rust te hebben. Dus bijna 12 uur slaap per dag. Het leuke daarvan was, dat toen we in la Coruna aankwamen een Schots echtpaar aan ons vroeg of we niet moe waren van de tocht en dat we volmondig konden zeggen dat we helemaal niet moe waren, doordat we goede wachten hadden gedraaid en dat ondanks het zware weer dat we hebben gehad. En ook door onze fantastische overlevingspakken waardoor we het geen moment koud hebben gehad. Want slecht weer, dat hebben we wel gehad.
Woensdagavond toen we bijna op de helft van de Golf waren, werd het echt beestenweer. Windkracht 8 en 9 en af en toe nog een beetje meer (10 Bft). We hebben mazzel met het rolreefsysteem op zowel fok als grootzeil, waardoor we steeds de juiste hoeveelheid zeil kunnen zetten zonder dat we het voordek op hoeven. We kunnen alles vanuit de kuip bedienen! Soms zeilden we met maar 2 m2 grootzeil en 4 m2 fok. Terwijl we met vol tuig toch zo’n 50 m2 hebben. Ook de stuurautmaat doet het fantastisch.
Donderdag overdag was het aangenaam weer met niet teveel wind (6 Bft) en dat kunnen we goed hebben. Zo’n Bavaria is toch wel een goed uitgekiende schuit, waar je veel mee kan hebben. De maaltijden beperkten zich tot soep, want echt koken was toch een beetje veel gevraagd met al die golven en dat slingeren. De golven waren wel 4 tot 5 meter hoog. De hele tocht op Biskaie zijn we nauwelijks een andere schuit tegengekomen. Donderdagnacht werd het echt slecht, maar we zijn een goed team en weten het te klaren.
Vrijdag draaide de wind naar ZW 4 Bft, waardoor we toch nog de hele dag deden over de laatste 25 mijl. Om 18 uur arriveerden we in La Curuna. Zoals ik al aangaf een prachtige middeleeuwse stad met veel historie.
Vandaag (zaterdag) heerlijk gedouched en de was gedaan, alle slaapzakken gelucht en het schip ontlast van alle wateroverlast die we de afgelopen dagen hadden opgedaan. De dames en Steven zijn naar Santiago de Compostella gegaan en ik heb de dag heerlijk rustig aan boord doorgebracht, een biertje gedronken en een tortilla gegeten op het terras van de jachthaven. Het was vandaag prachtig zonnig weer, echt zoals we ons Spanje hebben voorgesteld. Morgen gaan we verder, waarschijnlijk richting Lissabon, want dan hebben we een mooie noordenwind, die maandag waarschijnlijk gaat draaien naar het zuiden. Maar dat zien we dan wel weer. Vanavond gaan we lekker uit eten en uit.
Verder nieuws volgt vanuit de volgende haven. Groet, Adriaan
Op dit kaartje kun je zien hoe de route van Douarnenez naar La Coruna ongeveer liep. Ver hè?
Dag 21 Sophie. La Coruna: “Spijt”.
In Douarnenez lagen we nog 5 dagen verwaaid. De eerste dagen vermaakten we ons daar prima; we aten veel crêpes in ik nam eindelijk een nieuwjaarsduik in zee (koudkoudkoud). ‘s Nachts leek het soms of we op open zee sliepen, want alles rolde door de boot en Adriaan ging er’ s nachts uit om hem beter vast te leggen. Douarnenez was best leuk, maar ik ben blij dat we op een gegeven moment weer doorgingen. En nu heb ik net de lekkerste bocadillo ooit op: con chorizo, queso y tomate. Spanje dus! La Coruna! En waarom me dat zo lekker smaakte?
Because we did Biskaje in January.
En dat ging gepaard met spijt.
Niet omdat Sonja Bakker er niets bij was, zo zeeziek was ik weer de eerste twee dagen. (Ook de schipper deed trouwens mee aan Sonja en omdat alle emmers in gebruik waren leegde hij zijn maag op de vloer van zijn hut, waar hij vervolgens weer het kussen van Selma in deponeerde … .
Niet omdat het drie van de vier dagen koud en regenachtig was (op die enige zonnige dag leek onze boot wel een droogmolen: elke stag, elk lijntje, de buiskap, het tafeltje, alles deed dienst als waslijn om al het kletsnatte spul iets te laten drogen). Niet omdat de golven soms volledig over ons heensloegen en de halve kuip tijdelijk vulden met water. Dat kon ik allemaal wel aan.
Dankzij de dolfijnen die weer hun synchroon-zwemkunstje deden. Dankzij de prachtige luchten met 100 verschillende soorten bewolking en haar schitterende zonsopkomsten. Dankzij dat de enige geluiden die van klotsend water, krakend hout, klapperende zeilen en de stemmen van mijn fantastische medebemanning zijn. Dankzij de grote voorraad sterke verhalen van de schipper. Dankzij de stuurman die in de roef (waarin het tekeergaat als een beest en je nu eens met je hoofd tegen de kastjes, dan weer met je heup tegen het aanrecht wordt gesmeten) mijn bril ging zoeken. Dankzij the navigator (Selma) omdat haar trots zo enorm groot was (en terecht) toen ze een prei in ringetjes had weten te snijden en deze samen met een blik groenstesoep in een pan op het fornuis had weten te schroeven.
Maar waarvan had ik dan spijt?
Spijt omdat ik mijn thuisfront de site had doorgegeven waarop ze het weer van de golf van Biskaje konden volgen. Op die site kleurde de lagedrukgebieden in Biskaje niet alleen meer oranje of zelf rood, maar af en toe zwart. Wij maten een windsnelheid van 47 knopen (zoek het aantal Beaufort maar op) en hoewel de Blue Bay dat aan blijkt te kunnen, konden we dat pas 4 dagen later aan ons thuisfront laten weten en zo een zenuwinzinking van sommige ouders nog maar net op tijd voorkomen. Het spijt me pap, ik zal het nooit meer doen en ik hou van je.
Maar hoewel het heftig was, ging het ons 4 uur op 4 uur af goed af en hadden we alleen wat kleine problemen zoals een niet werkende automatische piloot de eerste nacht en wat kapotte boord en heklichten (die Steven hangend over de boeg eens even ging maken) en wat scheurende spatzeiltjes, maar deze waren toch aan vervanging toe en nat werden we toch wel.
We did Biskaje in January en dat is wel een erg bijzondere route naar Santiago de Compostella, waar we vanaochtend het beeld van de heiliga apostol (ofzo) hebben geknuffeld (zo hoort dat) en hem hebben bedankt voor de veilige oversteek.
Morgen op naar Lissabon! Vanaf nu kan het alleen maar beter (en warmer!) worden!
Ahoy iedereen,
Ik moet even een stukje geschiedsvervalsing corrigeren.
In het verslag dat ik gisteren deed, meldde ik dat we woensdag en donderdagnacht slecht weer hebben gehad. Dat was allemaal een dagje eerder. Dinsdag aan het begin van de avond hebben Sophie en ik nog bij mooi weer een paar dolfijnen gespot. Daarna werd het echt ruig dinsdagnacht (tot 37 knopen wind, maar ook minder) en woensdagnacht (soms 48 knopen wind) dus. Van de moeder van Steven hoorden we dat zelfs op het Nederlandse journaal werd gemeld dat het erg slecht weer was in de Golf van Biskaie. Waarschijnlijk speciaal voor ons, deze vermelding. Maar we konden het aan. Al waren we het enige zeilschip in de Golf op dat moment waarschijnlijk.
Voor de rekenaars onder jullie: knopen wind reken je aldus om naar Bft: aantal knopen delen door 6 en dan er 2 bij op tellen. Gaat uw gang met omrekenen. Op ons instrumentenpaneel wordt de wind in knopen wibnd aangegeven. Vandaar dat wij ook steeds aan het omrekenen zijn.
Donderdagnacht was een rustige nacht, waarin we hoofdzakelijk op de motor hebben gevaren met reeds ZW-wind 2-3 Bft. Reken maar uit heveel knopen wind dat weer is.
We gaan zodadelijk vertrekken richting Portugal, met als mogelijk doel, Lisboa. De wind is nog gunstig, maar zal draaien en naar zuid. Het zal wel een tochtje van enige dagen duren. Dus even geduld voor het volgende bericht.
Groeten van Steven, Sophie, Selma en Adriaan
28 januari, dag 23. SMS 1: Wij varen nu langs de Cabo Adrian. Dat is nog Spanje. Mooi zonnig en NW 6. Gaan door tot morgenavond. Dan naar een haven. SMS 2 (tegen middernacht): Zo dadelijk meren we aan in Piedras Negras na ruim 40 uur kruisen. Goede nacht.
29 januari, dag 24. SMS: Wij liggen verwaaid in Piedras Negras. Wind Zuid 7. Dat wordt dus wachten op een noordelijk windje. Kan nog wel even duren. Piedras Negras ligt 30 mijl ten zuiden van Kaap Finisterre aan de derde fjord. Het lijkt hier wel een beetje op Noorwegen.
30 januari, dag 25.
Er ligt een Bavaria in de haven van Piedras Negras. Vier varensgasten in de haven van Piedras Negras. De schipper stond op en zei: ik zal jullie een verhaal vertellen. Drie dagen, zondag 27 januari 2013, geleden vertrokken ze uit La Coruna. Het weer was regenachtig maar werd snel goed, mooie NW wind en goed zicht. Maar aldra ging de wind krimpen waardor de gehoopte bezeilde koers het steeds liet afweten. Kruisen dus en dat bleef het ook. Het was wel mooi weer. Langzaam begon het maandagmiddag te verslechteren. De windfinder had ons anders geïnformeerd, het werd weer eens 7 Bft. Het zou mooie NWwind blijven en niet zo hard. Ja hoor we mogen er weer tegenaan. De schipper zei dat we maar eens een haven moeten opzoeken, maar die is niet in de buurt. Alleen maar droogvalhavens en daar kunnen we niets mee met een kielschip. Het gaat Piedras Negras worden. De plaats met de zwarte rotsen. Het is nog een hele nacht doorvaren naar de zwarte rotsen. We komen om 04.00 uur aan, zijn moe en zijn nog een uur bezig met het vastleggen van het schip in een haven die de omvang van de haven van Laaxum heeft, zeer klein dus en met een hoop wind. Eindelijk gaat de deels vermoeide bemanning, op de stuurman na, want die heeft heerlijk wacht te kooi gehad, om 05.00 te kooi. Op dinsdag is de wind fors en brengen we nog meer lijnen uit om het schip goed vast te leggen. Dit aantal loopt op nadat we het schip gedraaid hebben, tot 14 lijnen. Op woensdag is het weer eens 36 knots wind. De schipper en de bemanning houden zich woensdag op in de Club Nautica waar voor ons de kachel wordt aangestoken. Het eten en drinken is hier heerlijk. Ik denk erover om hier voorlopig maar eens voor anker te gaan zols die zeeman in Schateiland. Mar de bemanning wil verder naar de Carib, dus ik slik dit idee maar weer in. Vrijdag wordt het weer mooi met noordelijke winden, zodat wij naar Lisboa kunnen varen, en dag of twee neemt dat wel. Mogelijk wordt het daarna na twee dagen Lisboa, Madeira. Er ligt daar dan een Bavaria in haven.
Vier varensgasten in de haven van Piedras Negras. De schipper stond op en zei, ik zal jullie een verhaal vertellen. Drie dagen, zondag 27 januari 2013, geleden vertrokken ze uit La Coruna. Het weer was regenachtig maar werd snel goed, mooie NW wind en goed zicht. Maar aldra ging de wind krimpen waardor de gehoopte bezeilde koers het steeds liet afweten. Kruisen dus en dat bleef het ook. Het was wel mooi weer. Langzaam begon het maandagmiddag te verslechteren. De windfinder had ons anders geinformeerd, het werd weer eens 7 Bft. Het zou mooie NWwind ………………………….
Ik heb mijn eerste echte gesprek met een Spanjaard gevoerd! In het Spaans! En ons scheepje ligt vast met 14 lijnen… Hoe dat zo:
Dag 24: 30 januari: Piedras Negras en een gat in de boot (door Sophie)
Van la Coruna namen wij al snel weer afscheid, na onze magen aldaar gevuld te hebben met varkensoren, cerveja, vino en goddelijke ham en chorizo (in een tent met wel 300 hele hammen en enorme chorizo’s aan t plafond). Wij dachten dat we Biskaje en dus storm nu wel gehad hadden, en zo deed windfinder, maar helaas, een stormpje windtegen stond ons de komende twee dagen te wachten. Maar… Ik had een paar SASdagen (schijt aan sonja, voor leken, dus niet zeeziek) en bijna de helft van de tijd warme voeten! Van warm naar koud, we beginnen er eindelijk iets van te merken! Maar goed, nog niet van storm naar geen storm dus, dus doodmoe kruisten wij naar deze noodhaven. Daar STORMden wij niet bepaald op af want door de wind tegen, stroming, huize-(letterlijk dus) hoge golven, gereefde zeilen deden we zo n 10 uur over de laatste 15 mijl, naar Piedras Negras, waar wij om 4 uur ‘s nachts aankwamen. Tot dan toe waren er de afgelopen twee dagen alleen twee fokkenschoten geknapt en was er iets mis met de ontluchting van het wc-tje (waardoor er tot een half uur na bezoek aan dek een niet te geringe putlucht voorbij stormt en we nu maar aan de blikjes en putsen zijn) dus de schade viel weer enorm mee. Maar helaas, de metalen punten aan de steiger van Piedras Negras heetten ons geen warm welkom en boorden, vlak boven de waterlijn aan stuurboord, een gat in de Blue Bay… Bingo! Wel alle tijd om het te maken aangezien we weer eens drie dagen verwaaid liggen te wachten tot een betere wind, in ieder geval geen zuiderwind en als het kan iets zachter…
We hopen dat dat vrijdag het geval is. In Piedras Negras is in ieder geval geen ruk te doen, dus Selma en ik gaan vandaag maar eens naar een volgend dorp liften voor tuinslangen voor om de stagen (zodat de fokkenschoten van de reservefok niet meer steeds door schavielen) en eieren om weer eens een taart te bakken … .
Dag 25. 30/01/2013. Woensdag.
We liggen nog steeds verwaaid Heel veel wind. 8 Bft en regen. Tijd om bij te tanken en kleine reparaties te doen.
We zitten hier gezellig in een soort Seeburg – niet in Workum maar in Piedras Negras – aan een heerlijke maaltijd. We zitten naar de woeste zee vol brekers op de rotsen te kijken. Het weer is guur, maar vanmiddag wordt het beter. Dan gaan we naar de vismarkt en een wandeling langs de kust maken.
Dag 26. 31 januari 2013. Donderdag.
We liggen nog in Piedras Negras. Morgenavond of zaterdagochtend vertrekken we met noordenwind naar Lisboa. Vandaag geklust aan de boot. Droge dag, niet koud.
Dag 27. 01/02/2013. Vrijdag. SMS: We wachten nog even op de NW-wind die vandaag gaat komen. Dan varen we naar Lissabon, waar we twee dagen blijven. Daarna door naar Madeira en verder naar Canaria.
Mail: Hier een berichtje van Pedras Negras. De wind is zojuist gedraaid naar het westen en gaat doordraaien naar het noorden. dat blijft zo een week zodat we verder naar her zonnige zuiden kunnen doorgaan. En dat is hard nodig ook , want we hebben vandaag een zeer regenachtige dag gehad, maar nu is het droog en dat gaat het ook blijven als we de weerberichten mogen geloven.
Vanmiddag hebben we erwtensoep gegeten vanwege het herfstige karakter van het weer hier. Vanavond wordt het pannenkoeken. Morgenochtend gaan we dus naar Lissabon waar we twee dagen gaan vertoeven. Even kijken waar Anna gewoond heeft en waar Maria gelogeerd hebt.
Intussen al aardig wat Spaans geleerd en kan al groeten en brood en bier bestellen. De Spanjaarden beginnen mij zelfs al de weg te vragen.
We hebben veel wind gehad. Ik hoorde dat dat in Nederland ook het geval was, maar we lagen veilig met 17 lijnen en een anker aan de kade. Er zijn er wel een paar doorgeschavield. Maar er waren voldoende over.
Gisteren een prachtige wandeling gemaakt langs de zwarte rotsen – dat betekent Piedras Negras – met heel veel branding, waarvan ik foto’s en filmpjes heb gemaakt (hopelijk volgen deze snel! red.)
Na Lissabon gaan we door naar Madeira en daarna door naar Canaria, daar denken we over ruim een week te zijn. En dan begint het op te schieten. Via Kaapverdië de oversteek naar Curacao, wat twee weken gaat duren. Ik verwacht dat we half maart daar zijn. Misschien nog een weekje later. Ik hoop dat ik met Anna’s verjaardag weer terug ben.
Een groet uit Piedras Negras.
Muchas besas, Adriaan.
Dag 28. 2/02/2013. Zaterdag. SMS: We zijn om 7.30 uit Piedras Negras vertrokken met mooie Noordenwind 3 Bft en een heerlijk zonnetje. Onze voortgang is 4 knopen.
Dag 29. 03/02/2013. Zondag. SMS: Wij hebben het hier zeer voor de wind en zonnig. Temperatuur is 13 graden. Handschoenen hoeven niet meer steeds aan. Nog 100 mijl te gaan naar Lissabon. Met 5 knopen is dat nog 20 uur. Dus rond de middag zijn we daar.
Dag 30. 04/02/2013. Maandag. SMS: 10.20 uur. We zeilen nu Lisboa binnen. Mooi weer. Zonnig. Genieten.
Dag 30, Sophie: Zo kan het dus ook: voor de wind naar Lissabon: het ging ons nu eens een keer letterlijk en figuurlijk voor de wind en zo stormden wij zonder storm op Lissabon af. Onderweg kleurde de zon onze wangen rood, kwamen de dolfijnen de Blue Bay weer kopjes geven en vielen de sterren spontaan uit de heldere hemel. En ik kookte mijn eerste echte maaltijd al varende! (en hield hem ook nog binnen).
Terwijl ik dit op de i-pad tik, zit ik met blote voeten aan dek in de zon, 17 graden. De genua ligt inmiddels bij de zeilmaker en Adriaan repareert de reservefok. Ook moeten we de komende dagen de autopilot nog aan de praat krijgen, want we hebben weer twee dagen fulltime moeten sturen.
Maar oh, die zon, warme voeten, droge kleren, geluchte slaapzakken… Het voelt voor ons alle vier als een welverdiend cadeautje.
Dag 33. 07/02/2013. Donderdag. SMS: We zijn vanmorgen om 7 uur vertrokken uit Lisboa. We gaan niet langs Madeira, maar in een keer door naar Grand Canaria. Dat wordt een oversteek van 7 dagen. Voorlopig deze dagen geen bereik voor telecommunicatie. Tot over een week. Liefs en een groet aan allen. Adriaan
Dag 39. 13/02/2013. Dinsdag.
SMS: We zijn zojuist in de haven van La Gomera op de Canarische Eilanden aangekomen. Het heet hier San Sebastian. De oversteek was zeer voorspoedig; in precies 6 dagen 750 mijl. We blijven hier 3 of 4 dagen. Groet, Adriaan.
Dit is de route die de Blue Bay tot nu toe heeft afgelegd. Indrukwekkend!!
Dag 42. 16/02/2013. Zaterdag.
Vandaag de hele dag aan het zeilnaaien geweest. Eerst de zeilbroek van Steven van nieuwe bretels voorzien. Dat was hard nodig want het was niet veel meer die elastieken waarmee de broek wordt opgehouden. En ik wil graag een knap aangeklede schipper aan boord. Daarna de hele dag aan de reservefok gewerkt om de potentiele scheuren te herstellen die we mogelijk zouden kunnen oplopen tijdens de passaat-route, waarbij we met dubbelfokken willen varen, zonder grootzeil dus.
Dan nu de beschrijving van vanaf Piedras Negras.
Zaterdag 2 februari (Dag 28):
Om 7.00 uur alle hens aan dek en varen. Op weg naar Lissabon. prachtig zonnig weer met de beloofde N-wind (2-4 Bft). Om 16.30 uur bij de Portugese grens. We varen dag en nacht door, want je kan de schuit niet s-nachts op een oor leggen en lekker gaan liggen slapen. Wachten draaien dus. 4 uur op en 4 uur af. Ik heb de wachten van 18.00 tot 22.00 uur, 02.00 uur tot 06.00 uur en van 10 tot 14.00 uur. Tijdens het hobbelige koersje maak ik maar weer eens zuurkool, want dat is eenvoudig te maken en de anderen worden daar te zeeziek van. Hier heb ik gelukkig totaal geen last van. Men zegt dat hoe ouder je bent, hoe minder last je daarvan hebt. Wie weet? Tijdens het zeilen lap ik de fok een beetje op. De UV-bescherming begint hier en daar los te laten. De stuurautomaat begint het te begeven, wat betekent dat we nu alles zelf moeten sturen en niet lui achterover kunnen leunen om te zien of de stuurautomaat ons de goede kant uitstuurt. Deze is van het fabrikaat Raymarine en is eerder bedoeld om leuk een haventje in en uit te varen dan waar wij hem voor nodig hebben. Na demontage van de aandrijving van dit apparaat ( La Gumera) blijkt dat er een paar lullige plastic tandwieltjes stuk zijn en die zijn daar heel moeilijk aan te komen. Steven heeft vele scenario’s op stapel gezet om deze te bekomen. Maar het zal waarschijnlijk pas in Kaap Verdië zijn dat wij die via TNL of iets dergelijks voorhanden hebben.
Maandag 4 februari (Dag 30):
Gisteren rondden wij Cabo Ponta de Rebold en zijn wij in de buurt van Lisboa. Ik verleng mijn wacht na 6.00 uur om de zonsopkomst mee te maken en het aanvaren van Lisboa mee te maken. Wij leggen om 12.00 aan in Lisboa, Doca de Belem. Bij het monument van Hendrik de Zeevaarder.
Ik had al gemeld dat we de genua hadden ingewisseld voor de kleine fok, omdat de genua te zwak was geworden naar onze zin. We laten de genua repareren. De UV bescherming wordt vernieuwd. Dat is het blauwe stuk aan het achterlijk en het onderlijk.
Intussen gaan we de stad in en eten op advies van mijn dochter Anna (die hier ooit een tijd woonde) Pasteis de Belem.
Dinsdag 5 februari (Dag 31):
Wandeling door Belem gemaakt en verder rustig aan boord.
Woensdag 6 februari (Dag 32):
Naar het Maritiem museum en daarna naar Lissabon stad. Genoten van de wijk Alfama, ook al op aanraden van Anna.
Donderdag 7 februari tot 14 februari (Dag 33 – 40):
Op 7 febr. om 7.00 uur trossen los voor de oversteek naar de Canarische eilanden. Het wordt La Gomera, een kleiner eiland met een diameter van 23 kilometer en een hoogste top van 1487 meter. Vanwege het rustige weer lukt het Sophie een appeltaart te bakken, die bij het keren toch een schuiver maakt en aldus toch een soort kruimeltaart wordt, maar evengoed heerlijk. We hebben een aantal zeer donkere nachten, geen maan en wolken, en sturen bij gebrek aan stuurautomaat, op het gewone kompas. Komen nauwelijks een schip tegen en varen wacht na wacht door. In totaal gaat de oversteek precies 6 dagen duren. Af en toe maken we flinke voortgang. Hoogst gemeten snelheid is 9 en zelf een keer, op een golftop 10 knopen. Dat terwijl onze rompsnelheid niet meer dan 8 knopen zal zijn. We hebben echt alle dagen N-NO en NW-wind, hetgeen onze voortgang opschroeft tot een gemiddelde van 5 knopen. De totale afstand is 750 mijl en deze leggen we af in precies 6 dagen. Dus reken maar uit! Op 8 febr. zijn we om 15 uur bij Cabo San Vicente, de ZW-kaap van Portugal. Op zaterdag 9 febr. zijn we op 35 gr. NB. Dat is 1120 zuidelijk van IJmuiden en ter hoogte van Marokko. Ik ben voor het eerst in mijn leven buiten Europa!
We proberen diverse keren de stuurautomaat te repareren, maar zoals ik al meldde, zat het probleem dieper dan we vermoedden en dus zonder resultaat helaas. Dus zelf blijven sturen maar. Op zondag 10 februari zijn we op de helft van de afstand: 375 mijl van Lisboa en 375 mijl van La Gomera. De zon gaat steeds later onder vooral doordat we steeds zuidelijker komen. Vandaag om 18.35 uur.
Iedere keer dat we een mijlpaal passeren – bij nog 400, 300 200 of 100 mijl van La Gomera zijn – wordt gevierd . Want we beginnen wel weer een beetje naar land te verlangen. Sinds Portugal geen land meer gezien. Het is erg eenzaam op zee, maar gelukkig zijn we met 4. Komen alleen 120 mijl voor onze bestemming nog een paar rotseilanden tegen.
Op woensdag 13 febr. komen we om 8.30 uur in San Sebastian op La Gomera aan.
Woensdag 13 februari (Dag 39):
Schoonschip gemaakt, alle buikdenning eruit, en de bilg gesopt, alle inventaris eruit, gelucht, enzovoort enzovoort.
Donderdag 14 februari (Dag 40):
Sophie is jarig en wordt 23. Selma maakt taart en de cadeautjes worden overhandigd. ‘s Avonds paella gegeten om de verjaardag goed af te ronden.
Vrijdag 15 februari (Dag 41):
De beklimming van de vulkaan. Dat doen we voor het grootste deel per bus. Indrukwekkend hoe steil de wegen hier zijn. Na 15 minuten zitten we al op 100 meter hoogte. De rest, vanaf 1200 meter doen we te voet. Het landschap is prachtig, zeker in het nationale park dat hier is.
Intussen is het duidelijk wat er aan de stuurautomaat mankeert. Zo´n Raymarine is een nogal plastic apparaat, meer iets voor de Intertoy´s – dus afdeling speelgoed – dan dat je het en serieus nautisch apparaat kan noemen. Er blijken dus, met behulp van onze buurman Ben in de haven, drie heel kleine plastic tandwieltjes stuk te zijn, en zie die maar eens te krijgen hier. Maar het gaat ons lukken om voor de oversteek naar de Carib deze te krijgen. Het ziet er naar uit dat we ze in Kaapverdië aan bord gaan krijgen. Dus voorlopig maar weer zelf sturen. Maar misschien zien we nog een mogelijkheid om de stuurautomaat provisorisch, door het omwisselen van de goede en de kapotte tandwielen, toch weer aan de praat te krijgen. Er zijn in totaal 9 van die wieltjes, waarvan er 6 nog goed zijn.
Zaterdag 16 februari (Dag 42):
Alle voorbereidingen getroffen om de volgende oversteek te maken naar Kaapverdië – gefourageerd en gezeilnaaid – terwijl Steven ook heel druk geweest is om die tandwieltjes op tijd op de goede plek te laten bezorgen.
De oversteek naar Kaapverdië (500 mijl) duurt 5-6 dagen afhankelijk van de hoeveelheid wind. De is momenteel zwak, maar wel uit de goede richting NO. Dus voorlopig geen SMS, en internet. Tot over een week.
Groet en liefs, Adriaan.
Dag 43. 17/02/2013. Zondag. SMS: We blijven nog een dagje hier, want er is geen wind, morgen waarschijnlijk wel.
En Sophie schrijft vanuit San Sebastian, La Gomera:
Dag 42: een korte broek, een boottaart en verjaardagstaart:
In de avondzon – onder het genot van een vino tinto – zit ik op het dorpsplein te San Sebastian te La Gomera.
Woensdagochtend kwamen wij hier na een zeer voorspoedige tocht van zes dagen zeezeezee aan. Vers brood, slippers en een korte broek! En toen de grote (mega) schoonmaak. Alle spullen gingen de roef uit en ik heb alle buikdenningen met de acuboor losgeschroefd: wat een vuil, niet normaal. Maar na de tuinslang en groene-zeep-actie leven we weer op een schoon schip! Zo fijn, al deze scheepsuitdrukking in het echt te gebruiken. Donderdag werd ik 23 en dat werd gevierd met choco-sambal-kersentaart ( dankjewel Selma), vlaggetjes van restjes zeildoek ( dankjewel Adriaan) en cadeautjes (oa leuk Spaans boekje van Steven, dankjewel Steven ). Een topdag, voor ‘t eerst van mijn leven mijn verjaardag in korte broek!
En als het goed is zijn we over de helft! Van de tijd in ieder geval, want van de 5000 zeemijl hebben we er nog zo’n 3000 voor de boeg. Maar deze gaan hopelijk sneller dan de afgelopen 2000!
Nog even het verslag van de 6 dagen zee, waarin de overlevingspakken regelmatig in de kooien bleven. De zon kwam regelmatig door, het ging ons voor de wind met een gemiddelde van zo’ n 5,5 knopen.
Dag een was er al gelijk zo een: ik droeg geen overlevingspak, maar slecht een zeilbroek en een paar dikke truien. Windkracht 5 met vlagen van 6 leek me een goed taartenbakkoersje. Mij niet bewust van het feit dat we de komende 2 uur van 50 meter diepte – van het continentaal plat af – naar 2 kilometer diepte zouden gaan en dat dat nogal wat huizenhoge golfjes met zich mee zou brengen. Dus: na een half uur stond er een tarte tatin in de oven en waaide er de heerlijkste geuren over het dek. Na de taart uit de oven te hebben gehaald moest deze nog enkele minuten rusten voor het omkeren, dus ik nog even het dek op. Daar wachtte een huizehogehoge breker om zo mijn zeilbroek in te slaan. Hmmmm. Met mijn kletsnatte broek op mijn enkels keerde ik terug naar de kombuis voor het cruciale moment: het omkeren van de taart. En wauw, dat lukte en de Tarte Tatin zag eruit zoals de gezusters Tatin hem maakten (niet zoals ze hem bedoeld hadden want de eerste Tarte Tatin, taart op de kop, ontstond per ongeluk). Trots liet ik hem aan de schipper zien, waarna ik voor 2 seconden vergat dat we ons op open zee bevonden en de taart net iets te nonchalant op het halfcadanische gasforns zwierde. Oftewel: erover uispreidde.
Daar stond ik dan, met een nat pak, zeilbroek op mijn enkels en een boottaart. Slappe lach als gevolg. En, net te laat, een foto. Al had ik die een paar uur later ook nog kunnen maken, maar dan van de wasbak (it wasn’t me). Hij smaakte trouwens heerlijk.
Daarna traden een aantal dagen rust in en kwamen wij in een cadans van 4 uur op 4 uur af, 6 uur sturen per dag (wat nog even zo door zal gaan, hopelijk lukt het opsturen van nieuwe plastice wieltjes voor in de autopilot naar kaap verde), met als hoogtepunten een passerend schip, dolfijnen ( tot 5 x toe op een dag), het spotten van een schildpad (naar de verhalen van een bemanningslid), en het varen van 10,1 knoop (jaaa, bij meer dan 10 zouden we een borrel nemen, dus genoot Adriaan voor 4 van zijn biertje) en het overboord gooien van de puts (de enige dus, sorry sorry sorry). Verder vermaakten we ons met staren naar sterren en regenbogen, lessen Spaans en sterrenkunde van de schipper, koken (I can do it!) en het componeren van liederen (zoals op de melodie van de lazy song: tonight the sight is abominabel, I just want to lay in my bed, don’t feel like stading behind the rudder, so make the autopilot working,….)
En dan nog het verhaal van ‘het dropje’:
We hebben zo’n zes dagen op open zee nogal veel tijd om eens flink op bepaalde onderwerpen door te gaan. En Selma en ik hadden nogal veel zin in drop. En dus gingen we om de beurt zo’n 3 minuten de roef in om naar een mogelijk vergeten zak drop te zoeken. Dan waren we weer misselijk en moesten we weer even naar de horizon kijken en gaven we het naar-drop-zoek-stokje weer even over. Na een uur hadden we de hele roef binnenstebuiten gekeerd en gaven we de hoop op drop op. We hadden het nog 2 uur over welke drop we het lekkerst vonden, wat we op dat moment voor een dropje over zouden hebben en of ze op La Gomera ook drop zouden verkopen. Ook de dag d’rop voerde we nog anderhalf uur een dropgesprek. Tijdens mijn wacht van de nacht d’rop gebeurde het wonder. Aan het begin van de wacht hees Adriaan, met wie ik samen nachtwacht had zich in zijn overlevingspak ( “Hopelijk een van de laatste keren” :een vaak herhaalde uitspraak op de Blue Baps). Hij doet zijn knijpkat in zijn zak en voelt daarbij iets eigenaardigs… . Zijn hand komt zijn pak weer uit en daarin liggen… vier dropjes ( laurierblaadjes van de lidl, ga ik zeker kopen als ik terug ben in Nederland) met een vachtje van tabak. “Oh, lekker” zegt hij luchtig en stopt er een in zijn mond. Dan pas ziet hij hoe groot mijn ogen zijn en hoe het kwijl uit mijn mond stroomt, de boot vult en de bilgepomp overuren laat draaien. Dan begint hem te dagen dat Selma en ik al twee dagen de vraag “Wat willen jullie op je snee roggebrood” beantwoorden met “drop, drop, drop!”, best wetende dat er slechts keuze is uit chocopasta en leverpastei ( nog 16 pakjes roggebrood te gaan gelukkig ). Met zijn zeer zeer geliefde mes schraapt hij het tabak van de overige drie dropjes en geeft ze aan mij. Held. Wat een held. Ik stuur de komende paar uur zoals ik nog nooit gestuurd heb en spot nog wat dolfijnen (echt waar). Als ik Selma wakker maak voor de wisseling van de wacht met de belofte van een laurierblaadje van de Lidl, heb ik haar nog nooit zo snel uit haar kooi zien komen….
Morgen op naar Kaapverdië !
Liefs, Sophie
Dag 43. 17/02/2013. Zondag.
Uit mail van Adriaan:
(…) Steven is fantastisch als schipper. Hij maakt zeer overwogen de te maken keuzes ten aanzien van het varen, het weer en ook houdt hij de verhoudingen tussen de bemanning onderling goed in de gaten. (…) Beide meiden kunnen lekker koken en doen dat meestal, waarbij Steven en ik dan helpen. Alleen bij veel golven is de beurt aan mij omdat de anderen dan niet te lang in de roef kunnen zijn vanwege dreigende zeeziekte bij hen.
We hebben te maken met een stuurautomaat die het niet meer doet, moeten dus veel zelf sturen. Maar de reserve-onderdelen worden naar Kaapverdië gestuurd als het goed is. We denken hem voor de tocht daarnaartoe toch provisorisch aan de praat te krijgen. Dat komt doordat we inmiddels het instrument van haver tot gort kennen. Dit mede dankzij onze buurman Ben, die bijzonder met ons mee heeft gedacht in het vinden van het euvel. De 3 kapotte plastic tandwieltjes waar ik gisteren al over schreef.
Op zo´n tocht is er van alles bij te houden en te repareren. Daar zijn wij regelmatig mee bezig. In het begin was dat bijvoorbeeld dat er nergens betakelingen op de lijnen zaten. Gelukkig heb ik mijn zeilnaaispullen bij mij zodat ik het nodige schiemanswerk kon en kan doen. Ook het zeilnaaien gisteren was daar een voorbeeld van. Maar ook eerder heb de genua onder handen genomen, maar toen bleek dat die echt een grote beurt nodig had. Dat hebben we dus in Lissabon door de zeilmaker laten doen. Een nieuwe baan UV doek aan achter en onderlijk. De genua is nu weer fantastisch. Verder is het overigens een prima schip voor deze tocht en ze is in goede conditie, mede door onze goede zorgen.
Vandaag ga ik het vistuig in elkaar te zetten, zodat we de rest van de tocht steeds de vislijnen overboord achter het schip kunnen uitzetten. Eens kijken of de visserijdagen van weleer mij wat opgeleverd hebben in het vangen van vis. Overigens kan je hier ook heerlijk vis eten, zoals gegrilde makreel, sardines, dorade, etc. Ik hoop ook dorades te vangen, maar misschien ook baracuda’s (zeesnoek) en wie weet een haai. Maar die haaien schijnen niet zo geweldig te smaken. Maar er zijn ook voldoende andere vissoorten.
Gisteren was hier carnaval, een weekje later dan in Nederland dacht ik. Wel bijzonder, want alle mannen zijn als vrouw verkleed, en dat is wel even wennen. Het dorpsplein was overvol mensen en er waren twee Spaanse bands die zeer indringend swingende muziek produceerden. Tot vanmorgen 0.700 uur. Wij zijn om 00.30 uur maar te kooi gegaan, maar konden nog lang meegenieten, want het was vlak bij de haven.
Morgen gaan we dan naar Kaapverdië waar we een kleine week over denken te doen
Dag 44. 18/02/2013. Maandag. SMS: Wij zijn zojuist vertrokken uit San Sebastian. Het zal wel negen dagen varen worden, want het is 800 mijl en de wind is niet zo sterk: 7 knopen. Ahoy en tot over een week. Adriaan.
Dag 51. 25/02/2013. Maandag. SMS: ’We varen nu (10.15 uur) de haven van Sao Vincente, Mindelo, Kaap Verdische eilanden binnen. Op een uur na precies zeven dagen varen. En dat met zeer gunstige wind, 3 tot 5 Bft. Alles gaat goed. We hopen dat de stuurautomaat is aangekomen. Gaan over twee dagen verder met de grote oversteek naar de Carib.’
Dag 44 – Dag 51.
Maandag 18 februari. NW 4-6 Bft: om 8 uur op brood gehaald (11 stuks) en de Blue Bay gereed gemaakt voor vertrek. Varen om 10 uur af, uitgezwaaid door Ben en Monique en vele anderen, zelfs onder getoeter. Maak foto´s van de Eldorado van Jan van Klaveren uit Amsterdam. Varen nu op de motor. Wind 4 knopen en voortgang 4 knopen. Om 14 uur, inmiddels onder zeil, 20 mijl gevorderd van de 798 mijl die het van La Gomera naar Kaap Verdië is. Waarschijnlijk wordt het San Vicente. Vandaag ben ik de kok want de anderen dreigen bij het koken last van zeewiebel te krijgen. Bruine bonen met diverse groenten zoals ui, aubergine, broccoli en paprika en 2 eetlepels chilipoeder. Mijn wacht gaat in om 18 uur en we hebben het Eiland El Hierro dwars.
Dinsdag 19 februari. wind N 3-5 Bft. Om 10 uur 138 mijl gedaan sinds La Gomera. Dit in 24 uur. Goede voortgang dus, een record voor de Blue Bay! We zien ‘s-avonds vele dolfijnen.
Woensdag 20 februari. 0-3 Bft, zeer zonnig. Het wordt warmer. Overdag zeer zonnige dag. Heb gisteren voor het eerst het vistuig in orde gebracht en de 20-meterlijn uitgezet. Geen beet. Wel de hele boel in de war door dat de (brood)plank waar ik hem op opgewonden had, foei, overboord spoelde. Vandaag wel beet met de 40 meter-lijn. Redelijk grote vis, maar helaas, deze ging er tijdens het inhalen met mijn kunstaas (plastic visje) vandoor. Daarom heb ik op de lijn nu een voorloop gemaakt van ijzerdraad. Onze snelheid was 1-2 knopen bij die beet. Als je sneller vaart vist het slechter. ‘s-Avonds weinig wind, maar wel op zeil . Weinig mijlen gemaakt, 93 vandaag. Terwijl een gemiddelde van 5 knopen (125 mijl) meestal aan de orde is.
Donderdag 21 februari. NO 4-5 Bft: afstand tot Kaap Verdië om 10 uur nog 480 mijl. Dus 320 mijl in 3 dagen.
Vrijdag 22 februari. Vandaag 3 bijzonderheden. 1. 400 mijl afgelegd, dus op de helft van Canaria naar KaapVerdie. 2. Verder hebben we de helft van de totale trip Holland Curacao afgelegd. 3. En we zijn de keerkring gepasseerd, waarvan ik nog steeds niet weet of dat de Steenboks of de Kreeftskeerkring is. Ik ga het opzoeken. (Maria: heb ik gedaan, het is de kreeftskeerkring. De Steenbokskeerkring ligt aan de andere kant van de evenaar).
Om 19 uur passeren we de mijlpaal van nog 300 mijl naar San Vicente, want het is intussen duidelijk geworden dat we daar heengaan.. Het is de enige plek waar je ook voor anker kan met een jacht. En dat gaan we daar ook doen. (zie later). We varen steeds sneller. Gemiddeld 6 knopen.
Zaterdag 23 februari. De eerste vliegende vis aan dek gevonden. Dat gebeurt alleen als je redelijke golven hebt, want anders komen ze niet hoog genoeg. eerst een halve dag laten besterven om de stress eruit te laten gaan. En daarna gebakken. De eerste zelf gevangen vis was er dus een zonder het vistuig.
Gisteren hebben we een fantasische, supreme dolfijneshow gehad van HONDERDEN dolfijnen. Ongelofelijk, veel mensen hebben dit niet meegemaakt, lijkt mij. Zeker een uur lang. We hebben hier fantastische filmopnamen van gemaakt. Het was een zeer uitbundige soort, van die die je in het Dolfinarium hebt. Met als slotstuk dat ze bijna vertikaal uit het water sprongen en toen waren ze ineens allemaal weg.
We maken wachten van 24-26 mijl per wacht, wat 6,5 knoop betekent. De NO-passaat heeft ons te pakken en dat hebben wij maar al te graag. Kunnen sturen met minimale roeruitslag en varen nog altijd op alleen de gennua, dus zonder grootzeil. Prima balans in de zeilvoering. En dat nog steeds zonder stuurautomaat die het definitief heeft laten afweten. Wij hopen dat er in San Vicente een nieuwe motor voor de stuurautomaat klaar ligt. Om 10 uur nog 216 mijl te gaan, 140 mijl dit etmaal gemaakt. Verwacht dat we om 12.30 uur de 200 mijlsgrens passeren en dat we zondagavond om 31.30 uur in San Vicente aankomen.
Zondag 24 februari. om 02.00 uur (start van mijn wacht) nog 126 mijl te gaan. Tot nu toe de warmste dag van de hele tocht. ‘s-Avonds niet eens meer mijn zeilbroek en jas aangehad, alleen mijn kiel van keperstof. dat was warm genoeg. Om 22 uur nog 37 mijl te gaan. de wind neemt af tot 2-5 knopen, windkracht 0-1 dus. Om 03.00 (maandag dus al) gaat de motor aan en varen we in 7 uur naar San Vicente, waar we voor anker gaan.
Het is een mooi eiland met naar mijn idee vrij jonge vulkanische bergen. Erg spits en niet zo afgevlakt als de Canarische eilanden. Heel kaal, weinig begroeiing. De plaats San Vicente kent een redelijk welvarend uitziende buurt, maar ook erg armoedige wijken met veel half afgebroken en half opgebouwde huizen en overal is de van straat en zijn de pleinen de bestrating stuk. Wel veel mooie markthallen en met groenten en vis. En overal bewaking. Wat de communicatie betreft is het hier slapjes. Want als je geen Spaans kent, kom je hier niet ver.
Maar dat gaan we toch wel doen. Ver komen. Want het plan is dat we morgen naar de overkant van de Atlantic gaan. En dat is 2200 mijl ver, naar Sint Maarten. Althans, dat is voorlopig de bedachte bestemming. En dan is het nog 500 mijl naar Curaçao en dan zijn we er. We hopen op een bestendige passaatwind (NO, 5-6 Bft). En dat brengt ons in 14-16 dagen naar Sint Maarten. En dan nog een weekje naar Curaçao. We hopen daar op 22 maart te zijn, Anna’s verjaardag.
Groet Adriaan
En dit schrijft Sophie:
Dag 51: Dolfijnendroom en negers!
Vanochtend aangekomen in Mindelo, Sau Vicente op de Cabo Verde! Wat, in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, helemaal niet groen is, maar een supergrote kale rotsblok. Maar ze hebben hier wel negers en heeeeel veeeeel zon! En Selma en ik hebben net het enige ijsje van Mindelo weten te vinden! Al 4 dagen ijlde ik over festini perenijsjes dus we dachten hier aangekomen, tenminste in 5 minuten wel even een waterijsje te scoren… Met al die toeristen in de meest welvarende plaats die ik tot nu in Afrika heb gezien…. Maar dat liep anders: na dat we tijdens een prachtige Madrugada (dageraad) de kaapverdische eilanden naderden waarvan de bergen er vanuit de verte prachtig uitzagen, voor anker waren gegaan in de haven (goedkoper dan aan de steiger en beter tegen ongedierte) de bijboot hadden opgeblazen (wat een arbeid zeg), naar de kant waren geroeid, in waren geklaard (nieuwe stempel in mijn paspoort :D) konden we op zoek naar een ijsje. Maar 3,5 uur, 30 lege ola vrieskasten (dit is geen grap) en een heerlijke Cachupa (plaatselijke specialiteit en heerlijk gerecht van bonen, erwten, mais, vis en ei) later hadden we nog geen ijsje. We hadden de hoop opgegeven en voelde ons ook een beetje verwend dus probeerde de gedachte aan ijs los te laten. En toen liepen we Steven tegen ‘t lijf. Met een magnum in zijn hand! De derde al! Haleluja! Gered! Dus wij naar zijn winkeltje toe: geen waterijs, alleen die magnums: maar het leek net een festini perenijsje en het smaakte vurrukkuluk!
Maar goed, een veel beter verhaal is dat over de ultieme dolfijnenervaring of de vliegende vis. In precies een week (nou ja, min een half uur en daardoor hebben Adriaan en ik de weddenschap van Selma en Steven gewonnen) legden we de 800 mijl tussen La Gomera en de Cabo Verde af. ALLE 7 dagen droeg ik overdag een korte broek en ook de nachten waren zacht met vaak veel sterren (kan alleen die maan niet even uit?) dus o wat genoten wij! De wind was zo’n 3 tot 5 beaufort en in totaal motorden wij zo’n 12 uur vanwege windstilte. Bij gebrek als autopilot werd ik gedoopt tot stuurpoes. Terwijl de rest overdag een boek las (een iemand in t nederlands, de ander in t spaans en weer een ander in t portugees) stuurde ik me wat af. Heerlijk. Zalig. Wat een genot. Zonnebril op, soms een Ipod in (zuinig doen!), een beetje wegdromen en sturen maar. Waarbij ik de boot zo min mogelijk in de vanlinksnaarechtsenweerterug cadans probeer te laten komen. En zo gingen die 7 dagen zo ongeveer voorbij. Voor ‘s nachts heb ik het leuke spel raad-het-boot-onderdeel bedacht (en de schipper vindt ‘zeezoogdierzinsbegoocheling’ een bootonderdeel).
En dan waren er nog de hoogtepunten van deze etappe: 2 passerende schepen (oelala), 3 keer de boot op zijn andere oor leggen, 12 keer een lier aangedraaid, 5 keer een net niet gehoorde/geziene walvis, een vliegende vis die ’s ochtends aan dek lag en die Adriaan heeft klaargemaakt, een vishaak in Adriaan zijn vinger en de ultieme dolfijnenervaring!
Deze laat zich absoluut niet in woorden uitdrukken, maar o wat was het prachtig. Een uur lang zeilden wij te midden van minstens 800 dolfijnen! Wij dachten wel duizend! Misschien wel het dubbele! Van ALLE KANTEN kwamen ze aanzwemmen/springen. Vanaf tot waar je kon kijken zag je ze aan komen zwemmen en boven de horizon uitspringen. Links rechts, voor, achter, dichtbij, ver weg, overal! En toen bleven ze maar bij de boot: soepel gleden ze door het water, om de beurt even bij de punt, en maar springen met 2,3,4 of 5 tegelijk. Sommige hadden duidelijk nog niet hun B-diploma en sprongen een beetje klungelig uit het water: verticaal omhoog en dan plat op hun buik weer op het water. Of ze probeerde in hun duik een schroef om hun lengte-as te maken maar dan kwamen ze niet ver dan een kwart … maar dan konden wij wel even hun mooie witte buik bekijken. Verder waren ze grijs en hadden de meesten witte vlekjes. En we konden ze bijna bijna bijna aanraken! Maar dat voelden ze natuurlijk haarfijn aan en ze bleven precies 5 cm bij onze handen en voeten vandaan. En na een uur gingen ze weer, met zijn allen tegelijk en bij wijze van groet jumpiejumpiejumpend vertrokken ze weer naar het oosten. WAUW BIZAR NIET NORMAAL TE GEK.
We blijven hier nog ongeveer anderhalve dag en hopen dat er een autopilot klaarligt op het postkantoor (maar anders blijf ik lekker stuurpoes, ook pas de probleme) en genieten van de zon en proberen lol te maken met de nietzoheeltoegankelijke bevolking hier. Het is nog een beetje een raadsel in welke taal dat laatste dient te gebeuren: naast creolo leert iederen portugees op school maar ze hebben een hekel aan de portugezen dus praten ze frans tegen de toeristen ofzo…
Maar het is hier heerlijk vertoeven en even wachten op de grote oversteek, welke naar verwachting maar zo’n dikke twee weken zal duren.
Heel veel liefs, de stuurpoes/ leider van het kotsklassement
Dag 60. 6/03/2013. Woensdag. 21.46, SMS: Hoi. Een berichtje via de sateliettelefoon. Wij zijn nu een week onderweg, nog 12 dagen tot Sint Maarten. Dan nog 7 dagen tot Curacao. Hoop eerder. Tot gauw op Curacao.
Dag 74. 19/3/2013. 08.01, SMS: We zien S.Martinique nu. Gaan daar voor anker en bunkeren dan en gaan morgen weer verder. Zijn dan 24 maart hoop ik op C. Hebben jullie het naar je zin? Je kan me ook bellen. Het is hier Frans tarief.
14.43, sms: Het is leuk om na 19 dagen weer eens taste grond onder de voeten te hebben. Het is hier mooi weer, hoewel vannacht hadden we nog een dikke repgenbui. Morgen verder naar Bonaire en dan C.
Hallo allen,
gisteren zijn we op Curacau aangeland na een voorspoedige overtocht over de Atlantic. Hebben er 19 dagen over gedaan. best wel een lange tijd. Zijn langs St Martinique gevaren. daarna nog 3 dagen naar Bonaire. En gisteren dus op Curacau. binnen gezwaaid door Maria , Willemijn en Ien.
Binnen kort meer nieuws. maar nu eerst aan de barbeque.
Foto’s (meer staan hier)
